Jennen Mortier wordt 19e op de 5000m op het EK U23 in Gävle.

Verslag door de bril van coach Tine

Het Europees Kampioenschap U23 piste stond al sinds vorig jaar met stip aangeduid. Na 3 deelnames op EK’s cross wou Jennen Mortier heel graag richting EK piste op de 5000m. Om daar te geraken moesten we als eerste natuurlijk de limiet van 13’58” lopen. Normaal gezien haalbaar mits een goede voorbereiding en bijhorende race. Met de IFAM waren we zeker van een perfect georganiseerde wedstrijd en dit bleek ook één van de eerste mooi bezette 5000m-wedstrijden te zijn om die limiet te lopen. 26 mei 2019 moest het gebeuren.

Na 2 weken stage in Spanje en enkele kleinere wedstrijden voelden we dat we klaar waren; die limiet zat binnen de mogelijkheden. We kozen voor de C-reeks zodat hij kort achter de haas het tempo richting 14’00 kon volgen. Na het vrij vroeg wegvallen van de haas nam Jennen het heft in handen. Hij kreeg gelukkig de hulp van een sterke Ier die ook een deel van het werk opknapte. Elke kilometer wonnen ze een seconde en zo zaten we op km 4 op schema voor 13’58”. Dat Jennen een sterk eindschot heeft, wisten we wel, maar wat hij die laatste km nog uit zijn benen schudde, was werkelijk fenomenaal. Met een splijtende laatste ronde won hij zijn reeks in een tijd van 13’49”57. WAUW! Als coach had hij me dan al ferm verbaasd. Hoe hij na het wegvallen van de haas zelf tempo maakte, er bleef in geloven en zo eindigde, daar kan je als coach alleen maar zeer fier op zijn.

Na een avond nagenieten werd de focus snel verlegd naar zijn 1ste EK piste enkele weken later. Rustig verder werken was de boodschap. Gefocust, zoals we Jennen kennen, bleef hij ook na zijn toptijd met de voeten op de grond keihard verder werken. We wouden namelijk tonen dat we wel iets waard waren op dat EK.

Tot we, nu 4 weken geleden, als een donderslag bij heldere hemel noodgedwongen moesten overschakelen op alternatief trainen. Met plotse pijn in het scheenbeen, wachtend op de uitslag van de MRI, bleef Jennen geen seconde bij de pakken zitten. Aquajoggen, fietsen en elleptigo’en waren zijn nieuwe uitlaatkleppen. Toen we na een 10-tal dagen gelukkig het uitsluitsel kregen dat het geen stressfractuur maar ‘slechts’ een acute scheenbeenvliesonsteking was, wisten we: ‘wij gaan naar dat EK’. Lopen zat er nog niet in, maar alternatief bleef Jennen knallen. Ik heb zelden een atleet mentaal zo sterk geweten. Met goedkeuring van de sportarts legden we in de week voor het EK toch 2 looptrainingen om dat loopgevoel terug te krijgen. Pijnlijk dat wel, maar zoals steeds ging hij er voor. Opgeven was geen optie.

Ook de laatste dagen bleef de pijn aanhouden, maar dankzij uitstekende begeleiding van kiné en sportarts, kon hij met beperkte hinder zijn spikes aanbinden. En dan het startschot. Jennen ging goed mee en had er duidelijk zin in. In het kopke zat het goed (ongelooflijk na zo een voorbereiding en pijn). Na een rustige start zette hij zich achteraan uit het gedrum. Hij volgde attent, maar als coach zag ik na een 3-tal km dat hij net iets te veel op de limiet zat om op te schuiven. Toch bleef Jennen bijten en tot op 1200m van de finish hing hij nog steeds achteraan het lint. Toen de kop van de wedstrijd naar een verschroeiend tempo ging, moest Jennen lossen. Hij vocht nog voor wat hij waard was en kon nog een paar atleten inrekenen om als 19e over de meet te komen.

Eerst is er ontgoocheling; wetende dat met dit wedstrijdverloop Jennen normaal uitstekend tot zijn recht kon komen. Vrij snel daarna komt het gevoel van fierheid. Wat een staaltje gedrevenheid, mentale sterkte, lef en goesting om er te staan. Blijven bijten tot over de meet om er het beste van te maken. Terwijl we niet met eerlijke wapens aan de start stonden.

Hadden we ons dit EK anders voorgesteld; zeker en vast. Hebben we veel geleerd; zeker en vast! We hebben geëxperimenteerd met verschillende alternatieve trainingsvormen, maar dat je voor die laatste punch op een EK meer nodig hebt; dat is wel duidelijk. Ongelooflijk sterk hoe hij toch zolang kon volgen en nog een 19e plaats uit de brand wist te slepen.

Fier op zo een topper! Het laatste hebben we van hem nog niet gezien!

Proficiat Jennen!

Je coach

📸Belga